Nie żyjemy w świecie Harrego Pottera. Czarów nie ma. Nikt nie pokieruje naszym losem, to my sami zadecydujemy o tym, jaka będzie nasza przyszłość. A co ze szczęściem? Zgadzam się, szczęście także ma pewne udziały w naszym sukcesie, ale jest zaledwie dodatkiem do naszej ciężkiej pracy. Dzięki własnej determinacji możemy starać się spełniać marzenia, zmieniać siebie, swoje życie. Nie byłoby mnie tu, gdyby nie samozaparcie, chęć realizacji własnych marzeń, ale i oczywiście, gdyby nie Wy.

Wiecie czemu tu jesteście? Całkiem interesujące, sama chciałabym znać odpowiedź na to pytanie. Może to co do Was pisze jest chociaż częściowo odbiciem tego, z czym akurat musicie się mierzyć? Całkiem prawdopodobne, bo każdy z nas spotyka się w życiu z podobnymi sytuacjami, rozterkami. Czasami jest źle, nawet może nam się zdawać, że jest tragicznie, ale to zdarzenie, ten zły sen, jak każdy inny - przeminie. Pora uwierzyć w siebie i spełniać się na drodze swojego życia. Kto wie, co zdarzy się jutro? Nikt tak naprawdę nie jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Planujemy, a co nam po tych planach, które w każdej chwili mogą ulec zmianie? Nie należy przesadzać i nastawiać się w stu procentach na sukces (dosłownie czekając na niego, aż spadnie z nieba), lecz to nie znaczy, że  nie możemy zrobić wszystkiego, aby wygrać z przeciwnościami losu na naszej drodze i dopiąć swego. Kto wie, może to właśnie Tobie uda się osiągnąć wiele?

Jeśli faktycznie żyjesz dając z siebie wszystko, spełniając się i dążąc do wyznaczonego celu ciężką pracą, popychany przez swoje własne ambicję, to ewidentnie jesteś "Kowalem własnego losu". Kto ma Ci przeszkodzić w osiągnięciu sukcesu, skoro to Ty decydujesz o przebiegu zdarzeń? A może jednak ktoś ma do tego prawo? No właśnie, jak jest? 

Co tak naprawdę oznacza to przysłowie? Czy oznacza ono, że możesz dosłownie zapracować na wszystko własną pracą? Czy Twoje lenistwo może zburzyć wcześniejsze plany? Cel może się oddalać, czy bez względu na wszystko jesteś tylko bliżej i bliżej punktu docelowego? 

Co sobie teraz myślisz :

Ej, to znaczy, że mogę osiągnąć wszystko. Pójdę na medycynę, będę leczył ludzi, jeździł sportowym R8. Trochę się pouczę, albo dobra dużo się pouczę, może w rok wszystko będę wiedział i się uda, bo przecież dzięki swojej ciężkiej pracy mogę osiągnąć WSZYSTKO. 

Pojęcia do zapamiętania po dzisiejszej lekcji :

wszystko - nie oznacza tyle, ile chciałbyś, aby oznaczało.

Jedno "pojęcie" zaburzyło cały tok rozumowania. Dobra, ciężka praca, ambicja, cały czas do przodu, droga do celu, osiągnę wszystko o czym marzę, ale nie tyle ile chce? 

Zbliżamy się do sedna sprawy. Nasze życie tak jak mówiłam już wielokrotnie, jest nieprzewidywalne. Ciężko nam ocenić co się wydarzy. Możemy osiągnąć wszystko, to prawda. Wszystko, co jesteśmy w stanie zrobić, co nie wykracza poza nasze umiejętności, możliwości itd. To właśnie haczyk. Ambicje, wyścig szczurów, każdy chce być najlepszą wersją siebie. Cudowna jest nasza wola walki, chęć zmian. Musimy jednak mieć świadomość tego, że nie wszystko da się przeskoczyć i ominąć. Nie dostaniemy się do wymarzonej pracy, w której wymagana jest biegła znajomość języka francuskiego, jeśli go nie znamy. Oczywiście, możemy się go nauczyć - trzeba być cierpliwym, nie uważać siebie za osobę z nadprzyrodzonymi mocami, dążyć do celu, który jest odpowiednio wysoko zawieszoną poprzeczką, poprzeczką, którą obiektywnie dzięki naszej determinacji jesteśmy w stanie przeskoczyć.

Motywacja, która dołuje? Pewnie teraz tak myślicie o tym co napisałam ~ Trzy dni temu mówiła, że możemy wszystko, a teraz mówi, że możemy... sam już nie wiem co. Właśnie zrozumiałeś o co chodzi, brawo. Trzeba znać swoje możliwości, należy zdawać sobie sprawę z własnych słabości, wiedzieć co możemy przeskoczyć, a czego nie możemy ominąć, gdyż jest to niemożliwe. 

Ciężką pracą nie sprawicie, że stanie się cud. Ciężką pracą zaprowadzi Was na szczyt Waszych możliwości (gdyby można było, podkreśliłabym słowo "Waszych" dwukrotnie, jest bardzo istotne). Nie patrzcie na innych, mierzcie wszystko własną miarą, a na pewno się nie zawiedziecie, to Wam mogę zagwarantować!

Podsumowując : abrakadabra, czary mary, hokus pokus i inne bajery nie działają póki co w XXIw. Zanim obierzecie sobie cel, zastanówcie się poważnie nad tym, czy jest on w zasięgu Waszych możliwości i w jaki sposób możecie przyczynić się do ostatecznego "triumfu". Spełniajcie się, bądźcie szczęśliwi nie patrząc z zawiścią na sąsiadów i znajomych, którym waszym zdaniem się "powodzi", może oni myślą tak o Was i to Wy macie coś, czego oni pragną? Niech każdy żyje pasją, ciężką pracą dąży do celu, który jest w zasięgu jego możliwości, a nasze społeczeństwo stanie się szczęśliwe (co ja mówię, zawsze znajdzie się jakaś maruda, która z zazdrości zapomni o sobie).

Nie oglądajcie się za siebie, ani nie zaglądajcie w karty cudzego życia, żyjcie swoim - kiedy to właśnie na nim się nareszcie skupicie, może się okazać, że dużo lepiej idzie Wam realizacja własnych marzeń. 

Znajdziecie mnie tutaj :

Faceboook : 50ShadesOfWorkout
Instagram : m.graczyk

Vanitas kochani. Życie przemija. Carpe diem, chwytaj dzień. Każda minuta, niby taka sama, a w zależności od tego jak spędzona - inna? Niektóre minuty trwają wieczność, gdy na coś czekamy mamy nawet wrażenie, że stoimy w miejscu. Czas razem z nami, zatrzymał się i nie chce biec do przodu. Kiedy spotyka nas coś miłego, coś co chciałoby się, aby trwało wiecznie - przemija bardzo szybko, w zawrotnym tempie, nieodwracalnie znika. 

Przysłowiowa minuta. Pisząc zagarnęłam już ich kilka, albo kilkanaście. Przybliża mnie to do kolejnego dnia, do kolejnych minut. Każda minuta? Nowe doświadczenie, wiele myśli w głowie, kilka planów na dzisiejszy dzień, a może kupić bilet na koncert, a może pójść do kina?

Zaskakujące, jak szybko potrafi pracować i analizować nasz mózg. Nigdy dogłębnie się nad tym nie zastanawiałam. Jest  to fascynujące, ciekawe. Przez moją głowę właśnie przelatuje tornado. Słowo za słowem, z tyłu głowy co by dzisiaj założyć, o której wyjść z domu. Może zadzwonię do Babci, bo się za nią stęskniłam? Cholera, tak wyglądałby mój post, gdybym umieszczała tutaj każdą myśl, która wpada i wypada z mojej głowy. A co jakby usiąść któregoś dnia pod kocem, z herbatką, albo przy lampce wina i zapisać te wszystkie pierdoły? Spokojnie napisałabym książkę, może warto?

Plank (deska) to jedno z podstawowych ćwiczeń polecanych do modelowania mięśni brzucha. Zaletą ćwiczenia jest to, że plank angażuje mięśnie głębokie brzucha, a także wzmacnia mięśnie ramion, kręgosłupa i nóg. 

Plank to tylko niewinna nazwa, pod którą czyha "cichy zabójca". Uważam, że mimo wszystko jest to jedno z najskuteczniejszych ćwiczeń, które pozwoli nam wymodelować nasz brzuch. Dlaczego zabójca? Spróbujcie sami, Ci, którzy wykonują to ćwiczenie już długo, z pewnością potrafią utrzymać się w tej pozycji dłużej, a także nie jest to dla nich już takie bolesne, tak więc z czasem może przestanie Wam się kojarzyć to z wyrokiem śmierci, na pewno przestanie.

Pamiętajcie, że nie będzie to syzyfowa praca, ponieważ naprawdę przyniesie ze sobą efekty, którymi powinniście być zadowoleni. O co chodzi? Chodzi głównie o pozycję, prawidłową pozycję. W skrócie - jeśli Was nie boli, nie piecze, nie przeszkadza, to znaczy, że wykonujecie to ćwiczenie źle. Bywacie na siłowni? Poproście trenera, aby skorygował Waszą sylwetkę, abyście wykonywali to ćwiczenie dobrze. Zacznijcie od planka, który trwa 30sek, zwiększajcie z czasem czas wykonywania tego ćwiczenia -  45sek, minuta, dwie itd. Liczy się systematyczność, mięśnie brzucha możecie trenować codziennie, także nie ma wymówek.

Przebrnęliśmy przez dosłowne wyjaśnienie na czym polega plank, czas na metaforyczne spojrzenie na nasz problem, po przez pryzmat planka. Minuta? Większość z nas wykonuje to ćwiczenie przez minutę, po prostu w kilku seriach. To właśnie ostatnia seria wczorajszego dnia nakłoniła mnie do napisania do Was, o przemijaniu, o naszych burzliwych myślach, które towarzyszą i będą towarzyszyć nam nieustannie. Wiecie o czym myślałam podczas wykonywania już (na całe szczęście) ostatniego planka podczas treningu? O niczym. A właściwie o tym, aby ta cholerna minuta dobiegła końca. Pot na czole, napięty brzuch. Tak naprawdę cudowne uczucie, przynajmniej wie się, że się ćwiczy, żyje. 

Zerkanie na zegarek? Całkiem zabawne. Minęło 12 sek, dobra sprawdzam znowu... minęło 18sek, pomyślałam w tym czasie o tym co założę wieczorem, o tym gdzie pójdę po treningu, o tym co bym po nim zjadła i o tym, że jutro powtórzę znowu to samo ćwiczenie, a minęło 6 sek, szalone.

I tak właśnie mija nasze życie. Myśli powinny zostawać poddawane pewnej selekcji, bo cholera jasna to właśnie przez ich natłok zazwyczaj nie mogę się na nic zdecydować! To właśnie dlatego, że jesteśmy ludźmi inteligentnymi, myślimy dużo i mamy wiele pomysłów, planów, marzeń (ale sobie teraz powiedziałam, ojoj ale jestem z siebie dumna, jaka ja inteligenta ojej). 

Sedno sprawy? Minuty to pojęcie względne, jedne jak piasek przez palce, odeszły i nigdy nie wrócą, drugie są i nie chcą odejść. W obydwu przypadkach czas płynie, tylko w jednym z nich pozornie wolno. Co miałeś zrobić jutro zrób dziś. 

Chcesz być fajnym wysportowanym facetem i podobać się swojej dziewczynie? Wyjdź na siłownie, zadbaj o siebie, teraz. 

Jesteś dziewczyną, która boi się pojawić na siłowni, bo "co ludzie powiedzą"? Przyjdź na "moją" siłownię, tam nikt z nikogo się nie naśmiewa, przypuszczam, że to nie jedyna taka siłownia, więc wstawaj i rób swoje, bo to Ty masz się dobrze czuć w swoim ciele.

Letnie porządki? Tak, mnie też doprowadzają do szału - Mamo, dzisiaj zrobię porządek w szafie. Słowo się rzekło, cholera, pora więc zabrać się do roboty. 

Pamiętajcie, "nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy", jak mówiła wybitna Wisława Szymborska. Wszystko jest w waszych rękach, to Wy podejmujecie decyzje. Macie czas? Nie bójcie się więc zmian, pomyślcie o sobie, o tym co chcielibyście zrobić, czego jeszcze nie zrobiliście i do przodu, wyprostowana pozycja, uśmiech na twarzy.

Z tego miejsca chciałabym Wam bardzo podziękować za miłe wiadomości, będę pisać o to się nie martwcie. Trzeba żyć pasją i tego Wam także życzę.

Kupię bilety na Coldplay - tylko dobra muzyka tak? Nie tracimy czasu. 

Miley Cyrus - Malibu

Cudownie mieć wakacje, naprawdę. Tak wiem, wakacje ma się raz do roku, rutyna, oczekiwania, są zawsze, nic nowego. Tylko takie pytanie, może niemiłe - kto z Was ma wakacje już od połowy maja? 

Matura? Zapomniałam już o niej trzy razy, nawet nie pamiętam jakie bzdury powypisywałam na tych arkuszach, serio. Rytm maturalny? Coś okropnego. Siadasz, dowodem rozcinasz arkusz, męczysz się przez około 150min, wychodzisz i znowu, znowu to samo. W głowie tyle myśli, za oknem ładna pogoda, a Ty? Dobre pytanie.

Wiecie co? Mam to już za sobą (emotikon uśmieszek). Ustne? Komedia, chciałabym aby ktoś mi puścił nagranie z mojego egzaminu. Jestem z siebie zadowolona, ale moja wypowiedź wyglądała jak scenariusz Warsaw Shore, albo co gorzej Ukrytej Prawdy.

Mówię jakoś znajomo? Też macie podobne odczucia odnośnie swoich matur? Niby poważna sprawa, każdy chce pokazać jaki to on elokwentny, oczytany, gdzie on nie był, co nie widział, ile zadań nie przeliczył, śmieszne bardzo. Potem tylko płacz i standardowo myślenie o tym, że chcielibyśmy, aby przyjmujący nas na studia widzieli też nasze wyniki z próbnych matur, z testów gimnazjalnych, a najchętniej to aby nas przyjmowali za lajki na Facebook'u, albo za ilość serduszek na Instagramie czy naszą piękną, gładziutką twarz z filtrem "pieska" na Snapchacie. Cokolwiek, byle byśmy się cholera dostali, bo każdy idzie na studia.

Teraz mogę naprawdę patrzeć na to z mega uśmiechem na twarzy, coś się w moim życiu kończy, a coś zaczyna. (Nie mów hop, na studiach jeszcze nie jesteś Maja)

Czeka Was jeszcze w życiu kilka ważnych egzaminów, sprawdzianów, będziecie zdawać prawo jazdy? Pomyślcie o tym, że za rok... co ja mówię, za dzień, dwa od tych "ważnych" wydarzeń pojawią się kolejne. 

Pierwsza praca, awans, albo i w drugą stronę, utrata pracy, choroba - życie jest nieprzewidywalne, należy się cieszyć z tego co mamy, co widzieliśmy, z tego z kim spędzamy czas, jak go spędzamy. Starajcie się przeżyć życie w "dobrym" stylu. Nie ma rzeczy niemożliwych, każdy z nas o tym wie, ale boimy się powiedzieć to głośno, bo się cholera może coś nie udać, może jednak istnieją rzeczy niemożliwe i co wtedy powiedzą znajomi? 

Szokująco, co? Gówniara z wysoką samooceną, zaraz jej napisze, że jest "szmatą" i już nie będzie się dobrze czuła w swoim ciele, przestanie pisać i się skończy! 

Co byście mi nie powiedzieli ja będę robić swoje. Będę chciała napisać, napiszę. Będę miała ochotę na wypad ze znajomymi, nie znajdziecie mnie w domu. 

Zapamiętajcie raz na zawsze, niezależnie w jakim wieku jesteście, na jakim etapie życia się znajdujecie bądźcie po prostu sobą - najlepszą możliwą wersją siebie (najlepiej). 

Nie wierzysz w siebie? Dlaczego? Może warto samego siebie o to zapytać?

Masz problem z nadwagą? Zapisz się na siłownię.

Jest Ci z jakiegoś powodu przykro? Pójdź na spacer, posłuchaj zajebistej, ulubionej muzyki i uśmiechnij się, nawet jeśli miałoby to być zrobione na siłę, gwarantuję Ci, że pomoże. Jeżeli jednak nie, to zgłoś się do mnie po rekompensatę za pieprzenie głupot.

Masz za dużo ubrań w szafie? To jest dobre, to za duże, a to jeszcze będzie dobre tylko, tylko, tylko, tylko schudnę... 20kg (chill w dwa tygodnie się uwinę, będę tygrysem fitnessu)? Chyba sam właśnie poddałeś selekcji swoje ubrania. Zobaczcie jakie to jest cholernie proste.

Przyznam się jednak bez bicia, że jeżeli chodzi o podejmowanie decyzji, zwłaszcza takich mega nieistotnych to ja jestem po prostu bezradna. Nie należę do osób decyzyjnych, chyba że mowa o zakupach - chce to kupuje (jedyna sytuacja, w której nie trzeba mnie do niczego namawiać, ani nie muszę się zastanawiać).

Wszystko jest proste, nawet jak jest trudne. (Krzysztof Maja Anna Kolumb, 2017)

Dzisiaj krótko, będzie więcej.

Coś się szykuje,

Czekajcie.

Dawajcie znać co u Was, czy macie może pomysły odnośnie tematu, o jakim wspólnie byśmy mogli porozmawiać? O czym chcielibyście czytać? (Tak wiem, ja zrobię i tak to, co będę chciała, ale możecie mnie trochę naprowadzić, będzie się lepiej czytało chyba?)

Na trening czas, do zobaczenia

*Już wyjaśniam. Wiecie sami przecież, zwłaszcza jeśli coś tam kiedyś bazgraliście w sieci jak ja, że nie wypada "blogerce" (nie powinnam o sobie tak mówić, stwierdźmy więc, że mówię o innych) na samym wstępie zanudzać czytelnika tym zbędnym pieprzeniem o tym, jak to się tęskniło, jak bardzo się przeprasza za to, że nie pisaliśmy przez dzień, przez dwa, o umówionej porze... bla bla bla, tzn. nudna etykieta. Cholera, wiecie o czym w pierwszej chwili pomyślałam?! O tym jaki to rodzaj etykiety... (Tak kochani, etykiety mają swoje rodzaje, przypuszczam, że ten rodzaj blogowego szablonu, rutyny o odrobinie kunsztu, smaczku i innych bzdetów można zaliczyć do "netykiety", ale głowy sobie nie dam uciąć - mam wakacje, nie muszę o tym myśleć). Chodzi głównie o to, że są jakieś zasady. "Pisz tak, a ktoś to przeczyta. Napisz tak, a ktoś to zauważy. Zwróć się do nich tak, a na pewno ich zaskoczysz" Trochę persfazji, trochę bajerów i już sława niczym hit polskiego internetu "Poka Sowe", no naprawdę? Będę sobą, wybaczcie.

Tak więc tłumaczę - matura, to właśnie ona była powodem mojego "zniknięcia". W sumie koniec tłumaczenia, nie ma co więcej dodawać, mogę Wam tylko opowiedzieć z czym ona się je.

Pochłonęła mnie do reszty, to ona spowodowała, że wiele spraw zaniedbałam, to ona wprowadzała mnie w stan euforii tylko po to, abym za chwilę mogła popaść w stan "agonii". Wiecie jaki to prymitywny a zarazem podstępny środek sprawdzenia naszej "wiedzy"?

Sama nie wiem, czy dostanę się na studia dzienne czy też będę musiała za nie płacić, ale zastanawia mnie jedno - po co się tak tym wszystkim stresowałam, skoro CKE dosłownie ze mnie zadrwiło. Matury nie były trudne, trudniejsze było wpisanie się w klucz odpowiedzi (co jeszcze nie jest przesądzone, wyniki 30 czerwca). Nie chcę nikogo urazić, ale na przykładzie klucza odpowiedzi z matur próbnych mogę stwierdzić, że o moich losach prawdopodobnie zadecyduje debil (przepraszam i zwracam honor matematykom, bo liczb nie oszukasz, klucz w tym wypadku nie może być szeroki).
Dlaczego każdy z nas jest szufladkowany? Dlaczego osoba, która się uczyła przez całe swoje dotychczasowe życie ma gorszy wynik od osoby, która sorry... miała "wyjebane"? 

Nie mam zielonego pojęcia jak to wszystko się dzieje i co ma na to wpływ - stres, problemy prywatne, presja, a może ambicje (...)? Długo można wymieniać czynniki, które wpłynęły na nasz rezultat, ale nie to jest ważne słuchajcie...

Jesteście już po maturze? Poszło Wam słabo, nie jesteście z siebie zadowoleni? Poszło Wam dobrze, ale Wasza ambicja nie pozwala Wam świętować? Czy może spóźniliście się na maturę i tak się zakończyła Wasza kariera? Może należycie do grona przyszłorocznych maturzystów? Paradoksalnie nie zależy Wam na maturze, ale coś Wam w życiu nie idzie tak jakbyście tego chcieli?

To właśnie ten post, pierwszy od dawna dedykuję Wam - spokojnie, jestem w takiej samej życiowej dupie jak Wy i nie wiem co dalej, bo może jutro będzie tak, a może tak, a może jeszcze tak? 

Kurcze może to zabawne, ale wiecie co mi pomaga? Siłownia (dziwne co?), także przykładowo - słuchajnie Majewskich, którzy zawsze, choćby nie wiem co, mają "banana" na twarzy, oglądanie motywujących filmików, czytanie wpisów fajnych, pozytywnych ludzi, którzy się nie boją wyjść naprzeciw swojemu losowi i powiedzieć "to teraz ja będę rozdawać karty".

Deynn & Majewski

Na maturze świat się nie kończy (jakby co to ja zdałam na luzie, żebyście nie myśleli, że ja się teraz pocieszam). 

W życiu trzeba robić to co się kocha, nie pozwolić na zdominowanie się przez rzeczy, które tak naprawdę nie przyniosą nam szczęścia. Dlaczego teraz piszę? Dotarło do mnie, że to jest to, co chcę robić - słuchajcie mam nareszcie czas wolny i wiecie o czym myślę, oprócz o moich bliskich? O treningu, o samorealizacji, a przede wszystkim o tym, że chcę pisać, bo nawet jeśli tego nikt nie przeczyta to ja wiem, że robię coś co chcę, coś co daje mi energię, pozwala mi nie myśleć o rzeczach przykrych, trudnych. 

Uśmiechajmy się do ludzi będąc na siłowni, to są tacy sami ludzie jak my, robią to co kochają, idą do przodu, chcą zmian! 

Nie czekajmy na sukces, pracujmy na niego. Będę nudna z tymi Majewskimi dzisiaj, ale są naprawdę dobrym przykładem (motyw : sukcesu, ciężkiej pracy, motywacji - sorry zboczenie maturalne z tymi motywami), którego śmiało można użyć w moim dziejszym wpisie. Na pewno ich znacie, a jeśli nie to spróbujcie ich poznać, jest ich wszędzie pełno! 

Czasopismo JOY, mówi Wam to coś? Sukces ostatniej okładki, ktoś kojarzy? Pani z okładki? Jakaś nieznana laska, nie? Marita, Marina, Maria, coś tam świta czy niezbyt? To Deynn, macie racje. 

Dziewczyna, która się nie poddaje, myślę, że śmiało można tak powiedzieć. Motywacja dla wielu, dla mnie także. Tak wiem, to ja zawsze starałam się Was motywować, ale słuchajcie mnie motywuje między innymi ona - Marita Sürma (tak, Daniel Majewski także). Pozytywna, nie udaje, robi swoje, nie stara się przypodobać nikomu, sprawia wrażene naturalnej, jest motywacją nie na skalę podwórkową jak na przykład ja, ale znaną w Polsce blogerką, "fitnessiarą", co tu dużo mówić - chyba nie obraziłaby się na mnie za to, że tak ją nazwałam, co? Na tym mi raczej nie zależy.

Wracając do meritum, na przykłądzie właśnie ostatniej okładki możemy się przekonać o jej wielkim sukcesie. Myślicie, że osiągnęłaby to, gdyby siedziała na dupie i użalała się nad sobą. Takich fajnych, pozytywnych ludzi jak ona w Polsce jest wiele, ale i na całym świecie, im się udało, dlaczego Tobie ma się nie udać? 

Żeby było jasne, nie mówię, że macie teraz lecieć po sprzęt i wio na siłownie. Jest wiele dyscyplin, w których macie prawo głosu. Nie bójcie się robić tego na co macie ochotę, nie bójcie się walczyć o cholerne marzenia. Masz 40 lat i przez przypadek do mnie zawitałeś (albo jesteś z grona znajomych mojej mamy, która pewnie udostępniła link do mojego bloga), też rób swoje, spełniaj się, możesz pomóc swojemu dziecku, samemu wziąć się za siebie, nauczyć się nowego języka, pójść na zajęcia fitness. Kurczę tak naprawdę nic nas nie ogranicza! Wiek, płeć, waga, cholera dosłownie nic!

Daniel Majewski? Kolejna postać znana z działań typowu ukierunkowanych na progres a nie regres. Dlaczego on może? Myślicie, że on od razu tak wyglądał jak wygląda, to miał co ma teraz? Wiecie jak ciężko cholera sobie na to zapracował? Ile potu wylał na treningach, ile postów napisał zanim zdobył Was (nas), czytelników? Sukces nie ma "nóżek" i nie przyjdzie, nie zapuka do drzwi. Na sukces trzeba zapracować, żeby potem móc stać wyprostowanym jak "pancio" - patrz zdjęcie wyżej.

*Nie będę się już dłużej rozpisywać, bo bolą mnie palce słuchajcie... Po tych maturach to myślałam, że dosłownie mi odpadną jak nie palce to cała ręka od pisania, więc definitywnie zbliżam się w tym wpisie do końca.

Kochajcie bliskich, bądźcie kochani.

Nie poddawajcie się nigdy.

Trwajcie w postanowieniach,

Dawajcie z siebie wszystko,

Na sukces przyjdzie pora.

Coś się nie udało? 

Wydaje Ci się - miało tak być.

Do zobaczenia na treningu! Głowa do góry!

Bardzo wielu z Was, albo nawet i większość, klikając w link do mojego wpisu chce w nim znaleźć coś dla siebie - pewnego rodzaju motywacje, albo lekarstwo na złe samopoczucie, rozwiązanie problemu czy odpowiedź na nekające Was pytanie. Wiem, że czekacie, a więc jestem, z kolejnym (mocnym?) tekstem - służę pomocą i czekam na pytania.

W minionym tygodniu napłynęło do mnie kilka wiadomości odnośnie "pierwszego razu" na siłowni. Jak jest, czego się spodziewać? Postaram się na to odpowiedzieć.

Zastanawia mnie tylko jedno. Czego się tak naprawdę obawiacie? Kolejną sprawą jest fakt, że nie chcecie chodzić sami, odkłądacie ten pierwszy trening na kolejny i kolejny tydzień, dlaczego? Naprawdę nie jest tak strasznie, a każda sytuacja ma swoje wytłumaczenie oraz z każdym kolejnym wypadem na "siłkę" będziecie pewniejsi siebie i bogatsi o nowe doświadczenia.

1. Kolega na rowerku obok wygląda jak "trzydrzwiowa szafa" i patrzy na Ciebie "z góry"(uciekaj). Przepraszam, a jak ma patrzeć? Typek ma dwa metry i 50cm w bicku, czego Ty od niego wymagasz skoro to on króluje w tej "dżungli"?

2. Jesteś ładną blondynką i masz fajną figurę? Boisz się tych przeszywających spojrzeń i "puszczanych oczek"? Kobieto - skoro tak świetnie wyglądasz, to bądź pewna siebie i rób swoje... najwyżej Twoim adoratorom spadnie sztanga na klate lub wykręcą sobie szyje podążając za Twoimi ruchami - Ty jesteś po prostu piękna, don't worry.

3. Masz nadwagę i obawiasz się, że staniesz się ofiarą szyderców? Spojrzałaś/łeś kiedyś na to z innej strony? Po co jest siłownia? Moim zdaniem jest to miejsce, w którym każdy z nas dąży do osiągnięcia w pewnym sensie "wymarzonej sylwetki". Myślisz, że te zakochane w sobie mięśniaki będą miały czas na to, by się z Ciebie śmiać (część z nich może nawet z sympatią trzymać za Ciebie kciuki)? Jasne, że nie! Kiedyś już o tym mówiłam - podziwiam osoby otyłe i jestem pod wrażeniem ich determinacji, myślę że nie tylko ja.

4. Jesteś kompletnym nowicjuszem i obawiasz się, że nie "ogarniesz" sprzętów. Zupełnie się tym nie przejmuj, na siłowni znajduje się przynajmniej jeden trener, który podczas całego Twojego pobytu na siłowni chętnie Ci pomoże, a dodatkowo każda z maszyn jest zobrazowana i opisana of course in english... (masz rację zabierz ze sobą słowink, bo w końcu pytać trenera o radę to skandal... )

5. Twoi znajomi chodzą już długo na siłownie i obawiasz się, że już podczas Waszej pierwszej wspólnej wizyty najesz się wstydu i zamiast brać 70kg na klate, zarzucisz jedynie 20? Czym się przejmujesz... Progres siłowy przychodzi z czasem, a poza tym, Ty dopiero zaczynasz. Nie przejmuj się niczym, bo z czasem będziesz w stanie dorównać temu "nadmuchanemu osiłkowi", który na dzień dzisiejszy czuje się przy Tobie jak olimpijczyk z medalem - nie bądź gorszy.. też znajdujesz się na tej olimpiadzie... tylko na razie nie bierzesz dopingu.

6. Boisz się samotnego treningu? Jaki jest tego powód? Moim zdaniem trening bez pogaduszek jest bardziej wyczerpujący. Nasza wola walki jest świetną motywacją - lepszą od dopingującego kolegi/koleżanki. Zakładaj słuchawki, włącz ulubioną muzykę i daj z siebie wszystko.

Dobra, pierwszy trening mamy już za sobą - gładko poszło. Pora na to, aby złożyć to wszystko w jedną spójną całość. Nie tylko trening jest ważny, ale także suplementacja, odpowiednie odżywanie, dbałość o każdy mniej lub bardziej skomplikowany szczegół.

/Twój mózg teraz pewnie paruje. Najpierw byłeś pełen obaw odnośnie pierwszego wypadu na siłownie, a teraz gdy już radośnie spakowałeś torbę to znowu coś jest nie tak?/

Spokojnie, razem damy sobie radę. Dzisiaj zaczniemy bardzo niewinnie, a mianowicie zajmiemy się wodą. Wielu z Was zastanawia się zapewne, czy woda może pomóc w odchudzaniu i jaki ma swój udział w tym procesie. Zaraz wszystko się wyjaśni.

Ostatnio obejrzałam bardzo ciekawy materiał odnośnie wody. Okazuje się, że przeprowadzono eksperyment, w którym zostało udowodnione, że woda jest elementem, który może przyczynić się do przyspieszenia procesu odchudzania. 

W momencie, gdy pijemy 500ml 30min przed posiłkiem, spożywając go spalamy więcej kalorii niż bez spożycia wcześniej wody. Także można śmiało stwierdzić, że woda to produkt wspomagający proces spalania kalorii. Takie picie wody przed posiłkiem może powodować, że jego kaloryczność spadnie o ok. 40kcl (moim zdaniem jest to całkiem niezły wynik).

Codzienne zapotrzebowanie na wodę to u kobiet około 2l, a u mężczyzn 2,5l. Jeśli jesteście osobami aktywnymi fizycznie, to możecie się pokusić o nieco większą ilość spożywanej wody. 

Podczas odchudzania woda zaspokaja nasze łaknienie i z powodzeniem może nam pomóc zwalczyć dotychczasowe podjadanie.

Jeśli uważacie, że nie jesteście w stanie zaprzyjaźnić się ze zwykłą "wodą" to śmiało możecie dodawać do niej mięty, ogórków bądź cytryny. Tak swoją drogą woda z cytryną zmniejsza chęć sięgnięcia po słodkości, także również może pomóc spragnionym kalorii łakomczuchom. 

Jest Was ze mną coraz więcej, nie boicie się napisać, poprosić o radę, po prostu zagadać! Pamiętajcie, że tak jak Wy, tak i ja cieszę się z Waszych sukcesów, postępów. Wspólnie dyskutując często korzystają z tego obydwie strony, a nie tylko Wy. / Osobiście nie jestem wszechwiedząca... co to, to nie. Ciągle się uczę (nie tylko do matury), pogłębiając swoją wiedzę dotyczącą suplementacji i fitnessu, jednak mogę podzielić się swoimi skromnymi doświadczeniami, jak to było do tej pory.

"Rozgrzebany kotlet i ziemniaki"? Pewnie niezbyt rozumiesz mój zamysł twórczy, spokojnie - już tłumaczę, o co dokładnie się rozchodzi. Czy nie macie czasem tak, że zaczynacie coś robić, a potem zostawiacie to w tak zwaną "cholerę", lub ślecie to w"próżnię" i niech się dzieje co chce? Jak się z tym czujecie? Uważacie, że lepiej jest zostawiać to co sobie wcześniej zaplanowaliście na "potem" czy może zrobić to od razu?

Śpieszę z własną analizą tego "rozgrzebanego" problemu (może zostawię to sobie na potem?). Moim zdaniem plany, aby się ziściły muszą mieć wykonawcę (w tym przypadku nas) jak i określony termin ich realizacji (nie mówię tu o tym dziewczyny, że planujecie w przyszłości wyjść za Leonardo DiCaprio - ta data pozostanie czymś trudnym i niezidentywifkowany / ps. gratuluję tej z Was, która go zaciągnie do ołtarza).

Termin realizacji - dobra, nie musi być tak precyzyjny, ale fajnie jakby to co jest zaczęte zostało zakończone od razu. Plany? Pamiętajcie, że nie jest tu mowa o marzeniach, ale o konkretnych, bardzo realnych (nie mówię, że marzenia nie są realne) zamysłach.

Sportowa dusza, więc sportowy przykład (no przecież Fifti Szejds...)

Rozgrzewka. Co sądzicie na temat sportowców, którzy trening odkładają na "jutro"(o ile można ich nazwać "sportowcami")? 

Cisza? Odpowiedź chyba jest każdemu znana, prawda?  Jak ja to widzę?

Trening codzienny, trening co dwa dni, trening dwudniowy z jednym dniem przerwy... jakiegokolwiek z tych systemów byście nie używali, fajnie jest stosować  go cały czas, nieustannie, aby efekty były widoczne i abyście Wy z nich byli zadowoleni.

Wiadome jest to, że nasze mięśnie potrzebują odpoczynku (tak wiem, że niektórych z Was mięśnie odpoczywają za pomocą BCAA) i super, jeśli o tym pamiętacie. Naprawdę powtarzam to już nie pierwszy raz, ale wbijcie to sobie wreszcie do głowy, że nie ma potrzeby "katowania" jednej partii mięśni, bo prowadzi to do wielu kontuzji, zmęczenia struktury mięśnia, wszelkich naderwań jak i po prostu wiąże się to niekiedy z brakiem jakichkolwiek efektów, ponieważ ten zmęczony, "zaorany" mięsień nie ma siły na wzrost. Oj przepraszam, jedynymi mięśniami, które nadają się do wybitnej eksploatacji są mięśnie brzucha - bardzo szybko się regenerują (jeśli zaczynasz swoją przygodę z brzuchem nie rób go codziennie, bo to również może Ci zaszkodzić - proponuję system co dwa dni).

Systematyczność to swoją drogą dobry punkt zawieszenia. Jeśli systematycznie trenujecie, a Wasze mięśnie systematycznie odpoczywają to i Wy systematycznie cieszycie się z efektów (jej ile tych systematycznych powtórzeń).

Uważam, że nie powinno się zabierać za trenowanie, skoro wiadomo, że i jutro i w ciągu całego tygodnia jak i miesiąca nie znajdziecie czasu, aby odbyć kolejny trening. Tracicie wtedy bardzo dużo, bo za każdym "pierwszym" razem budujecie od nowa podstawę treningową, którą przez kolejne dni bez treningu wytracacie.

Wiadome jest to, że jeśli ktoś pracuje, jeśli chodzi do szkoły to nie ma zawsze czasu w ten konkretny, zaplanowany poniedziałek czy czwartek na porządny wycisk, bo zazwyczaj coś niespodziewanie wypadnie i jest to naprawdę niewykonalne, aby znaleźć się na siłowni, a co wtedy można zrobić?

Pomysł? Absurdalny - dotyczy wykonywania brzuszków, pompek oraz przysiadów podczas reklam telewizyjnych. Wieczorem, gdy zmęczeni zasiadacie w wygodnej kanapie i czekacie na wymarzony film, ale w tyle głowy znajduje się myśl dotycząca tego, że nie odbyliście zaplanowanego treningu, a Wasza jedyna aktywność fizyczna to było przejście 200m do samochodu to sumienie nieco Was rusza? Mnie na pewno by ruszyło. Reklama wydaje się idealnie wygospodarowanym czasem na to, aby podczas trwania całego filmu choć trochę się poruszać? (Może warto zamienić film na 30min jogging?)

Dobra, załóżmy, że nie oglądacie filmów. Kiedy w trakcie trwania roku szkolnego wiedziałam, że nie znajdę czasu na choćby godzinny trening znajdowałam inne, proste rozwiązanie. Od przystanku do domu wracając ze szkoły mam ok. 4km, myślicie że czekałam choćby 10min na moje ukochane L-5 , które podwozi mnie pod prawie sam dom (pozdrawiam wszystkich użytkowników tej fury)? Bardzo, bardzo rzadko to miało miejsce, musiał lać deszcz, albo musiałam mieć zaplanowane zajęcia dodatkowe, przez co jednorazowo nie mogłam poświęcić 40min na spacer, który jednoczenie był dla mnie odpoczynkiem. Muzyka w uszach, albo rozmowa z przyjaciółką? Naprawdę to może odprężyć. Po co więc siedzieć w zatłoczonym autobusie? Na taki niby króciutki przejazd w korku tracimy minimum 20min, a spacer trwa około 40, więc "tracimy" tylko potencjalnie 20min naszego cennego czasu - według mnie idealny sposób na to, aby spalić trochę kalorii, a jednocześnie odpocząć.

Podsumowując jeśli planujemy zostać dzikami/loszkami (ej strasznie podoba mi się to określenie), jeśli rozpoczynamy przygodę z siłownią to zbyt szybko jej nie kończmy, bo naprawdę nie ma to najmniejszego sensu, jest to strata pieniędzy - tak moi mili, karnety to w dzisiejszych czasach niezła suma (chcesz być piękna musisz cierpieć... i płacić).

Rozgrzebane życie? /pff porównane do kotleta i ziemniaków - super/

Rozgrzebanie w naszym młodym (także w starym?) życiu są nie tylko sprawy dotyczące aktywności fizycznej, ale także naszych wszelkich planów edukacyjnych jak i zwykłych czynności domowych czy obowiązków w firmie. Sprawy te pozostawione na później mogą stać się przedawnionymi - uważajcie.

Myślicie, że nasi rodzice doszliby do tego co osiągnęli w życiu bez jakiegokolwiek kończenia zaczętych spraw? W moim odczuciu - szans brak. Chcesz się nauczyć języka? Ucz się słówek, regularnie, nie odkładaj tego na później... wiem, wiem zrobiłeś już sześć fiszek, także masz prawo być zmęczony - wracaj do "kompa" i ulubionego CS'a - angielskiego nauczysz się od Rusków na Streamie.

Tak bardziej serio. Jeśli w życiu naprawdę nam na czymś zależy to róbmy wszystko, aby czas realizacji naszych planów był możliwie jak najszybszy. Nie "rozgrzebujmy" kilku rzeczy na raz pozostawiając je bez zainteresowania, róbmy wszystko na sto procent, posiadając jakiekolwiek perspektywy.

Chcę fajnie wyglądać - idę na siłownie (albo do sklepu...),
Chcę znać dany język - uczę się regularnie słówek z fiszek,
Chcę zdać dobrze maturę - uczę się od września, a nie od kwietnia,
Chcę... to mogę,
Chcę... to robię,
Chcę... to nie zostawiam tego na potem.





Po przeczytaniu tego co powyżej zostało przeze mnie przedstawione, mam nadzieję, że posiadasz jakikolwiek obraz swojego rozgrzebania i postanowisz coś z nim zrobić. Ja osobiście też w kilku płaszczyznacz życiowych jeszcze należę do "rozgrzebuchów", ale pracuję nad tym!

Działajcie, aby żyło Wam się wygodniej, przyjemniej oraz abyście byli akceptowani przez siebie samych. Pamiętajcie, że na drodze do spełnienia Waszych planów i marzeń stoicie tylko Wy sami (często też przez własne rozgrzebanie, nieuporządkowanie).

Jeśli czegoś bardzo chcemy... no właśnie, co wtedy? Moim skromnym zdaniem, w życiu należy kierować się ambicją, iść własną, krętą i wymagającą wielu wyrzeczeń drogą, ale czy w niektórych sytuacjach nie należy po prostu popuścić pasa? Ambicja często jest czymś zgubnym, bo gdy zbyt bardzo nam na czymś zależy to staje się to dla nas paraliżujące, a w momencie, gdy coś nam nie wychodzi mimo naszych wszelkich starań, ten paraliż i niemoc wprowadzają nas we frustrację. Jeśli kiedykolwiek (założę się, że tak) popadliście we frustracje, to wiecie na pewno, że nie jest to nic przyjemnego i niekiedy ciężko jest się podnieść po takiej duchowej "porażce".

No church in the wild - Kanye West & Jay-Z

1 Chciałbyś być w czymś najlepszy? Chciałbyś być piłkarzem Ekstraklasy, a przynajmniej najlepszy na swojej pozycji w dotychczasowym klubie? 

Nie myśl o tym, aby zaprezentować się z jak najlepszej strony, ale zwyczajnie w świecie rób swoje. Zauważyłeś, że to ciągłe dążenie do idealnych podań, fantastycznych przechwytów czy genialnych strzałów w samo okienko tylko i wyłącznie Cię paraliżuje? Dlaczego więc to robisz? Dawaj z siebie wszystko bez zbędnej presji, wprowadź do swojej gry luz, baw się na boisku. / odnosi się to do wszelkich sportów.

2 Odwieczna walka ze zgubieniem kilogramów, bądź przybraniem na masie. 

~ Czemu nie mam profesjonalnie podejść do sprawy, skoro stać mnie na zakupienie 3042041 suplementów diety?

~ Lubię gotować, więc przyrządzę 234948031 zdrowych posiłków i zapakuje je w pięćset różnych kolorowych pudełeczek, bo przecież regularne jedzenie mi nie wystarczy - muszę być fit na 102% i wydawać miliony na najdroższe, a przede wszystkim ekologiczne produkty! (Bez urazy, jeśli kogoś na to stać to wszystko jest w porządku, ale gdy ktoś od początku swojej przygody ze zdrowym odżywaniem przesadza, nie mając na to środków to jest to co najmniej śmieszne)

~ Mam mnóstwo czasu, więc nie dam odpocząć moim mięśniom i mimo iż, jestem początkujący, będę katował klatę codziennie - "patrzcie Loszki jaki jestem..." no właśnie - padnięty i bez rezultatów. (Zbyt duża eksploatacja konkretnego mięśnia nie jest zbyt dobra - każdemu z nas jak i naszym mięśniom, należy się odpoczynek.)

W literaturze spokojnie można by to nazwać "przerostem formy nad treścią". Ambitne zmienianie całego swojego życia na pierwszy rzut oka wydaje się naprawdę profesjonalnym i idealnym wyjściem z nadwagi czy sposobem na przyrost masy. Jak to jest w praktyce? Twój profesjonalizm przyjdzie z czasem (nie martw się), nie musisz od razu podchodzić do tego jak Twoi ćwiczący ponad dwa lata koledzy (którzy chyba już wiedzą co i kiedy brać) i wydawać na swoją przemianę nie wiadomo ile pieniędzy. Wystarczą regularne treningi i podstawowe zastosowanie się do pięciu regularnych posiłków, lub początkowo wyeliminowanie jakiś produktów np. słodyczy, słodkich napojów. Gwarantuję Ci, że efekty się pojawią, a w raz z efektami kolejne zmiany i stopniowo będziesz stawać się upragnionym "profesjonalistą" z własnym shaker'em i karnetem na siłownię.

3 Ambitne pisanie bloga (coś dla mnie i moich koleżanek/kolegów) - opieprzmy też blogosferę.

Dziewczyny czy naprawdę wydaje Wam się, że pisanie codziennie przynosi takie zaje*iste rezultaty, że już nie liczy się to co piszemy, ale ważne, żeby było?(jeśli mimo takiego podejścia, macie dużo czytelników to piszcie, może o czymś nie wiem) Ambicja to nie jest robienie więcej, szybciej, oczekując na rezultaty - zapamiętajmy to.

Nie ukrywam, że czasem zastanawiam się nad tym co zrobić, aby zdobyć większą ilość czytelników, aby zwyczajnie w świecie zainteresować ludzi swoją treścią - czasem wydaje mi się, że cholera może jest już zbyt późno, aby osiągnąć sukces, albo najzwyczjaniej w świecie zbyt bardzo chcę? Wydaje mi się, że powinnam pisać od dziesiątego roku życia i stopniowo się rozwijać, mieć profesjonalną grafikę, sponsorów... stąd ta burza myśli w głowie (dziewczyny nie mówcie, że tak nie macie). Czy warto zaprzątać sobie głowę i dopuszczać do niej wiele niepotrzebnych myśli, zamiast po prostu robić dalej swoje? Tego jeszcze nie wiem, ale może staniemy się "profesjonalistami" z czasem, a gdzieś tam po drodze zmieni się nasza szata graficzna i zdobędziemy wymarzoną ilość czytelników, aktywnych czytelników? Warto być ambitnym, pisać dużo fantastycznych tekstów, porywających i ciekawych, ale na pewno nie warto robić więcej, na siłę, bez wyrazu.

~~~~

Podsumowując rozważania o ambicji na trzech, różnych płaszczyznach (dwie były podobne, ale jednak odmienne *1&2) możemy śmiało zauważyć, że więcej nie oznacza lepiej. Każdemu z Was życzę sukcesów we wszystkich możliwych dziedzinach życiowych, spełnienia marzeń, ale też zachowania w tym wszystkim zdrowego rozsądku. Ambicja to cecha charakteru, która w każdym z nas rozwija się mniej lub bardziej, to dzięki niej mamy samozaparcie i wyrażamy chęć do realizacji wszelkich planów, więc tak jak może się wydawać, nie bronię Wam być ambitnymi ludźmi ze ściśle sprecyzowanymi planami, ale ostrzegam Was tylko przed tym, aby nie dać zupełnie porwać się marzeniom i chcąc zbyt wiele, przez przypadek popaść we frustrację. 

Bądźmy ambitnymi blogerami, sportowcami, artystami oraz uczniami z przeogromnym zasobem marzeń i planów. Stawiajmy sobie cele tak wysoko, aby było nam naprawdę ciężko, ale tak jak wcześniej pisałam - miejmy nad wszystkim kontrolę. Ambicja powinna łączyć się z umiarem, bo jego brak w tym wszystkim, wiąże się niestety z frustracją, zawiedzeniem i często rezygnacją z marzeń.

Stańmy się tym kim chcemy, nie stresujmy się i dążmy do celu z odrobiną luzu i uśmiechem na twarzy - życie jest zbyt krótkie, aby zwyczajny stres kazał nam rezygnować z marzeń. Dawajcie z siebie wszystko, eliminując przy tym stres, a dokładając luz i fantazje. Myślę, że każdy, nawet bardzo twardo stąpający po ziemi człowiek musi posiadać w sobie choć odrobinę luzu i kreatywnie patrzeć w kolorową przyszłość.